کد مطلب:303833 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:134
عشق و عاطفه و مهربانی همه اعضاء به یکدیگر
انسانهای كامل در تمام ابعاد وجودی به كمال رسیده و در هر جهت عالیترین رتبه را احراز نموده اند خاندان فاطمه زهرا«علیها السلام» به عنوان كاملترین انسانها از جهت عاطفی و محبت ورزی به یكدیگر خالص ترین و بیشترین محبتها و عشقها را داشتند. محبت صددرصد عاطفی فاطمه «علیها السلام» به امیرالمؤمنین «علیه السلام» و محبت علی «علیه السلام» به فاطمه «علیها السلام» محبت علی و فاطمه علیهم السلام به فرزندان و محبت فرزندان آن دو بزگوار به پدر و مادر در تاریخ قصه های متعدد و درس آموزی دارد.
بطور مثال هنگامی كه مولا امیرالمومنین را برای بیعت از خانه بیرون می برند عشق مشتعل فاطمه «علیها السلام» نسبت به علی «علیه السلام» فروزان تر می شود و در مقام عواطف پاك خود به سلمان می گوید:
یا سَلْمانُ یُریدُونَ قَتَلَ عَلّیٍ وَ ما عَلی عَلِیٍّ صَبْرٌ فَدَعْنی حَتَّی اَتی قَبْرَ اَبی فَانْشِرَنَّ شَعْری وَ اَشُقَّ جَیْبی وَ اَصیحَ اِلی رَبّی.
[ای سلمان آنها قصد جان علی «علیه السلام» را دارند و من در شهادت علی «علیه السلام» نمی توانم صبر كنم صبرم تمام شده مرا به حال خود بگذار تا كنار قبر پدرم بروم موهایم را پریشان نموده گریبان چاك سازم و به درگاه خدا ناله سر دهم. [1] .]
پس از لحظاتی چند كه در میان سكوت و اندوه و شگفتی حاضران، مهاجمین دست از امام كشیدند و امام علی «علیه السلام» تنها و مظلوم از مسجد مدینه بیرون آمده راه خانه را در پیش گرفت، حضرت زهرا «علیها السلام» شوهر معصوم را نگریسته و فرمود:
رُوحی لِرُوحِكَ الْفِداءُ وَ نَفْسی لِنَفْسِكَ الْوِقا یا اَبَاالْحَسَنْ اِنْ كُنْتَ فی خَیْرٍ كُنْتُ مَعَكَ وَ اِنْ كُنْتَ فی شَرٍّ كُنْتُ مَعَكَ.
[علی جان، جانم فدای جان تو و جان و روح من سپر بلای جان تو یا اباالحسن همواره با تو خواهم بود، اگر تو در خیر و نیكی بسر می بری با تو خواهم زیست و یا اگر در سختی و بلاها گرفتار شدی باز هم با تو خواهم بود. [2] .]
بطور مثال هنگامی كه مولا امیرالمومنین را برای بیعت از خانه بیرون می برند عشق مشتعل فاطمه «علیها السلام» نسبت به علی «علیه السلام» فروزان تر می شود و در مقام عواطف پاك خود به سلمان می گوید:
یا سَلْمانُ یُریدُونَ قَتَلَ عَلّیٍ وَ ما عَلی عَلِیٍّ صَبْرٌ فَدَعْنی حَتَّی اَتی قَبْرَ اَبی فَانْشِرَنَّ شَعْری وَ اَشُقَّ جَیْبی وَ اَصیحَ اِلی رَبّی.
[ای سلمان آنها قصد جان علی «علیه السلام» را دارند و من در شهادت علی «علیه السلام» نمی توانم صبر كنم صبرم تمام شده مرا به حال خود بگذار تا كنار قبر پدرم بروم موهایم را پریشان نموده گریبان چاك سازم و به درگاه خدا ناله سر دهم. [1] .]
پس از لحظاتی چند كه در میان سكوت و اندوه و شگفتی حاضران، مهاجمین دست از امام كشیدند و امام علی «علیه السلام» تنها و مظلوم از مسجد مدینه بیرون آمده راه خانه را در پیش گرفت، حضرت زهرا «علیها السلام» شوهر معصوم را نگریسته و فرمود:
رُوحی لِرُوحِكَ الْفِداءُ وَ نَفْسی لِنَفْسِكَ الْوِقا یا اَبَاالْحَسَنْ اِنْ كُنْتَ فی خَیْرٍ كُنْتُ مَعَكَ وَ اِنْ كُنْتَ فی شَرٍّ كُنْتُ مَعَكَ.
[علی جان، جانم فدای جان تو و جان و روح من سپر بلای جان تو یا اباالحسن همواره با تو خواهم بود، اگر تو در خیر و نیكی بسر می بری با تو خواهم زیست و یا اگر در سختی و بلاها گرفتار شدی باز هم با تو خواهم بود. [2] .]
[1] نهج الحياة/ ص 145.
[2] نهج الحياة/ ص 147.